داستان واقعی باورنکردنی مردی که ۶۸ سال سکسکه داشت –

سکسکه واقعا چیز آزاردهنده‌ای است، اما معمولا کوتاه مدت است. اما در موارد شدید، سکسه می‌تواند چندین روز طول بکشد.

اما دفعه بعد که سکسکه گرفتید به یاد مردی به نام چارلز آزبورن بیفتید که به مدت ۶۸ سال سکسکه داشت.

در ۱۳ ژوئن ۱۹۲۲، زمانی که آزبورن جوان در مزرعه‌ای در نبراسکا کار می‌کرد، پس از برخورد با یک گراز شروع به سکسکه کرد و تا سال ۱۹۹۰ سکسکه او متوقف نشد.

اما چرا ما دچار سکسکه می‌شویم و چطور می‌شود جلوی آن را گرفت؟

نام پزشکی این پدیده، singultus است که از اصطلاح لاتین singult، که به معنای نفس کشیدن در حین هق هق است، می‌آید.

سکسکه، انقباض‌ها یا اسپاسم‌های غیرارادی عضله دیافراگم است. دیافراگم یک عضله بزرگ گنبدی شکل است که در زیر ریه‌ها قرار دارد و نقش مهمی در فرآیند تنفس دارد. وقتی نفس می‌کشیم، دیافراگم منقبض می‌شود و به سمت پایین حرکت می‌کند و ریه‌ها را منبسط می‌کند تا پر از هوا شوند. هنگام بازدم، دیافراگم شل می‌شود و به سمت بالا حرکت می‌کند و هوا را از ریه‌ها خارج می‌کند.

سکسکه زمانی اتفاق می‌افتد که عضله دیافراگم به طور ناگهانی و غیرارادی منقبض می‌شود. این انقباض در شرایطی که تار‌های صوتی بسته هستند، صدای ویژه سکسکه را تولید می‌کند.

علت دقیق سکسکه همیشه مشخص نیست، اما عوامل متعددی می‌توانند باعث ایجاد یا ایجاد آن شوند. برخی از علل رایج عبارتند از:

خوردن یا آشامیدن خیلی سریع: بلعیدن هوا در حین خوردن یا آشامیدن می‌تواند دیافراگم را تحریک کرده و منجر به سکسکه شود.

خوردن غذا‌های تند: غذا‌های تند می‌توانند اعصابی را که دیافراگم را کنترل می‌کنند تحریک کرده و در برخی افراد باعث سکسکه شود.

مصرف نوشابه‌های گازدار: نوشیدن نوشابه‌های گازدار می‌تواند باعث انبساط معده شود که می‌تواند باعث تحریک دیافراگم شود.

نوشیدن الکل: الکل می‌تواند بر عملکرد اعصابی که دیافراگم را کنترل می‌کنند تأثیر بگذارد و منجر به سکسکه شود.

استرس یا هیجان عاطفی: احساسات شدید یا تغییرات ناگهانی در حالت عاطفی می‌تواند عملکرد طبیعی دیافراگم را مختل کند.

بلع مواد محرک: مواد محرک مانند دود، گرد و غبار یا برخی دارو‌ها می‌توانند دیافراگم را تحریک کرده و باعث سکسکه شوند.

مشکلات گوارشی: شرایطی که اعصاب یا اندام‌های دستگاه گوارش را تحریک می‌کنند، مانند رفلاکس معده به مری (GERD) یا اختلالات بلع، می‌توانند باعث سکسکه شوند.

سکسکه معمولاً و البته نه همیشه مشکل پزشکی حادی نیست و در عرض چند دقیقه تا چند ساعت به خودی خود برطرف می‌شود. با این حال، در برخی موارد، سکسکه می‌تواند مدت طولانی باقی بماند یا مزمن شود و هفته‌ها یا حتی ماه‌ها طول بکشد. اگر سکسکه مداوم یا آزاردهنده شود، ممکن است برای شناسایی و درمان علل زمینه‌ای به مراقبت‌های پزشکی نیاز باشد.

چند تکنیک مقدماتی برای درمان سکسکه:

حبس کردن نفس: نفس عمیق بکشید و تا زمانی که راحت می‌توانید آن را نگه دارید. این به افزایش سطح دی اکسید کربن در خون کمک می‌کند، که گاهی اوقات می‌تواند به تنظیم مجدد ریتم دیافراگم کمک کند.

نوشیدن آب: نوشیدن آهسته یک لیوان آب می‌تواند به تحریک عصب واگ کمک کند که ممکن است رفلکس سکسکه را مختل کند.

تنفس در کیسه کاغذی: تنفس در کیسه کاغذی باعث افزایش سطح دی اکسید کربن در بدن می‌شود و می‌تواند به تنظیم انقباضات دیافراگم کمک کند.

بلعیدن قند: مصرف یک قاشق چایخوری قند و قورت دادن خشک آن می‌تواند عصب واگ را تحریک کرده و ب سکسکه را متوقف کند.

جمع کردن زانو‌ها به سمت قفسه سینه: نشستن و کشیدن زانو‌ها به سمت قفسه سینه، سینه را فشرده می‌کند و ممکن است به شل شدن دیافراگم کمک کند.

غرغره کردن با آب یخ: غرغره کردن با آب سرد می‌تواند پشت گلو را تحریک کرده و به طور بالقوه رفلکس سکسکه را مختل کند.

اعمال فشار به دیافراگم: فشار ملایمی که به دیافراگم وارد می‌شود، مانند فشار دادن به قفسه سینه یا خم شدن به جلو، گاهی اوقات می‌تواند به توقف سکسکه کمک کند.

تکنیک‌های حواس پرتی: درگیر شدن در فعالیت‌هایی که توجه شما را منحرف می‌کند، مانند تمرکز بر یک کار چالش برانگیز، ممکن است به قطع چرخه سکسکه کمک کند.

اگر سکسکه برای مدت طولانی ادامه یابد یا مزمن شود، توصیه می‌شود حتما به پزشک مراجعه کنید.

سکسکه مزمن می‌تواند نشان دهنده یک علت اساسی جدی باشد و به خاطر اختلالات سیستم عصبی مرکزی، دیابت، جراحی، رفلاکس، سکته مغزی یا سرطان باشد.

پس اگر سکسکه بیش از ۴۸ ساعت طول بکشد بررسی بیشتر باید انجام شود و مهم است که برای سکسکه مزمن به پزشک مراجعه کنید. چرا که می‌تواند به دنبال اختلالات سیستم عصبی مرکزی، دیابت، جراحی، رفلاکس، سکته مغزی یا سرطان باشد. حتی مواردی از سکسکه به دنبال حمله قلبی یا تومور مغزی هم گزارش شده‌اند.

در مواردی که سکسکه مداوم یا مزمن است و به درمان‌های خانگی پاسخ نمی‌دهد، می‌توان گزینه‌های درمانی پزشکی را در نظر گرفت. برخی از مداخلات پزشکی که ممکن است برای درمان سکسکه استفاده شوند عبارتند از:

دارو‌ها: دارو‌های خاصی را می‌توان برای کمک به کاهش سکسکه تجویز کرد. این‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
کلرپرومازین: یک داروی ضد روان‌پریشی اما به ریلکس کردن دیافراگم هم کمک می‌کند و خیلی موثر است.
باکلوفن: شل‌کننده عضلانی است که می‌تواند شدت و دفعات سکسکه را کاهش دهد.
متوکلوپرامید: دارویی که به تنظیم انقباضات معده کمک می‌کند و در صورتی که مشکلات گوارشی به سکسکه کمک کند می‌تواند گاهی مفید باشد.

بلوک‌ عصبی: در برخی موارد، تزریق یک ماده بی‌حس‌کننده به اعصاب فرنیک که دیافراگم را کنترل می‌کنند، می‌تواند به قطع رفلکس سکسکه کمک کند.

تحریک عصبی: تکنیک‌هایی مانند تحریک عصب واگ یا تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS) ممکن است برای تعدیل سیگنال‌های عصبی و کاهش سکسکه استفاده شود.

جراحی: در موارد نادری که سکسکه شدید و مداوم است، ممکن است مداخلات جراحی در نظر گرفته شود. به عنوان مثال، اعصاب فرنیک یا شاخه‌های عصبی خاص ممکن است با جراحی دستکاری یا بریده شوند تا رفلکس سکسکه متوقف شود.

---

مورد عجیب آزبورن

آزبورن بیچاره اما چندان خوش شانس نبود.

با وجود مراجعه به چندین پزشک، هیچ درمانی برای سکسکه او موثر واقع نشد. گزارش شده که سعی کرد با روش افزایش گاز بازدمی جلوی سکسکه او را بگیرد. اما این درمان موثر نبود. ما نمی‌دانیم که آیا در مورد او تا زمانی تا سال ۱۹۹۰ چرا هیچ از روش‌های تهاجمی مانند قطع عصب فرنیک استفاده نشد یا چه بررسی‌های انجام شد.

در مورد علت سکسکه او تئوری‌هایی وجود دارد. یک جراح می‌گوید شاید دنده‌های تحتانی او بعد از تصادف با گراز آسیب جزئی دیده بودند که باعث تحریک دیافراگم مجاور شده بودند. شاید هم او یک سکته مغزی حفیف پیدا کرده بود که تشخیص داده نشده بود.

به هر ترتیب در فوریه ۱۹۹۰، سکسکه آزبورن به دلیل نامعلومی ناگهان متوقف شد. او در ماه مه ۱۹۹۱ درگذشت.

یعنی او پس از یک سال بدون سکسکه درگذشت. او در طول زندگی خود حدود ۴۳۰ میلیون سکسکه را تجربه کرده بود.