چهره پیرمرد نئاندرتال پس از 50 هزار سال بازسازی شد

تیمی از محققان چهره یک نئاندرتال بالغ را بازسازی کردند که تقریباً 50000 سال پیش در فرانسه امروزی زندگی کرده و مرده بود.

این بازسازی نشان می‌دهد که پسرعمو‌های منقرض شده ما چندان هم متفاوت از ما به نظر نمی‌رسیدند.

این پرتره دیجیتالی که ویژگی‌های نئاندرتال‌ها را به تصویر می‌کشند، به درک روزافزون ما از شباهت‌های بین نئاندرتال‌ها و انسان‌های خردمند کمک می‌کند و این روایت را تقویت می‌کند که نئادرتال‌ها آنطور که قبلاً فکر می‌کردیم ابتدایی نبودند.

نئاندرتال مورد نظر که به پیرمرد لاشاپل معروف است، ابتدا در سال 1908 توسط برادران آماده و ژان بویسونی هنگام کاوش در غار Chapelle-aux-Saints در جنوب غربی فرانسه کشف شده بود. تجزیه و تحلیل‌های بعدی اسکلت نشان داد که این مرد در زمان مرگ حداقل 60 سال سن داشته و بین 56000 تا 47000 سال پیش در زمین مدفون بود.

جالب توجه است که آزمایش بقایای نئاندرتال برای بروسلوز مثبت شد، یک بیماری عفونی ناشی از باکتری که معمولاً در نتیجه مصرف لبنیات غیر پاستوریزه ایجاد می‌شود. به گفته محققان، این ممکن است یکی از اولین موارد مستند از انتقال یک بیماری از حیوانات به انسان باشد.

پروفسور فرانچسکو گالاسی و دکتر النا واروتو – به ترتیب از دانشگاه لودز و دانشگاه فلیندرز – در این مورد می‌گویند: «زمانی که این اسکلت نئاندرتال در سال 1908 کشف شد، به پیشرفت مطالعات روی نئاندرتال‌ها به کمک کرد. با گذشت زمان، این موضوع همچنان مورد توجه محققان بوده است. مطالعه ما از سنت این مطالعات پیروی می‌کند و ویژگی‌های مغزی این فرد را نیز در نظر می‌گیرد.ـ

محققان برای بازسازی چهره پیرمرد، اسکن‌های توموگرافی کامپیوتری قبلی جمجمه را با یک مدل به‌روز شده که با استفاده از فتوگرامتری ایجاد شده بود، ترکیب کردند. آن‌ها سپس نشانگر‌های ضخامت بافت نرم را از اسکن افراد امروزی وارد کردند و آن‌ها را به گونه‌ای مدل‌سازی کردند که بتوانند با شکل استخوان‌های صورت نئاندرتال ترکیب شوند.

تصاویر به‌دست‌آمده نشان می‌دهند که در حالی که پیرمرد دارای شاخص‌های کلاسیک نئاندرتال‌ها مانند بینی پهن، ابرو‌های برجسته و کوچکی چانه بوده، ظاهر او زیاد هم مطابق کلیشه‌های ما از نئاندرتال نبوده. به عبارت صریح‌تر بر اساس یافته‌های جدید، نئاندرتال‌ها احتمالاً کمتر از آنچه اقبلا به تصویر کشیده می‌شد، شبیه میمون بوده‌اند.

پروفسور لوکا سینئو از دانشگاه پالرمو، یکی از نویسندگان این مطالعه، اظهار داشت: «ما اغلب فکر می‌کنیم که مطالب زیادی از نئاندرتال‌ها می‌دانیم، اما درک ما از آناتومی و فیزیولوژی آن‌ها همیشه در حال تغییر است. اینگونه بازسازی‌ها ممکن است نشان دهند که شکاف تکاملی بین آن‌ها و ما ممکن است آنقدرها هم گسترده نبوده باشد.»