اثر تماشاگر بی‌تفاوت: اوتیسم ممکن است افراد را نسبت به پدیده ایمن‌تر کند

هر چقدر هم که نیت ما خوب باشد، تعداد کمی از ما تمایل داریم در یک بحران ابتکار عمل را به دست بگیریم، بیشتر ما منتظر می‌مانیم تا دیگران دخالت کنند و گاهی هم هیچ کسی دخالت نمی‌کند و وقت برای مداخله و نجات دادن یک شخصی یا گذار از یک مشکل آنی می‌گذرد. به این پدیده، پدیده تماشاگر بی‌تفاوت گفته می‌شود که پیش از این در در مورد آن نوشته بودیم.

اما یک نظرسنجی انجام شده توسط محققان دانشگاه یورک و دانشگاه تورنتو در کانادا نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است کمتر گرفتار این تردید شوند.

محققان از اواخر دهه 1960، زمانی که روانشناسان اجتماعی آمریکایی، جان دارلی و بیب لاتان، دریافتند که دانشجویان پسر در مقطع کارشناسی نسبت به زمانی که تنها بودند، کمتر احتمال دارد که دود و احتمال شروع آتش‌سوزی را گزارش کنند در مورد پدیده تماشاگر بی‌تفاوت می‌دانستند.

به طور کلی، بیشتر ما تمایل داریم که اعمال خود را بر اساس رفتار افراد دیگر تنظیم کنید و همرنگ جماعت شویم. فقدان پاسخ در یک بحران می‌تواند خطر بن‌بست را ایجاد کند که در آن انفعال ایجاد می‌شود و هیچ کس موقعیتی را خطرناک یا تهدیدکننده ارزیابی نمی‌کند. به طوری که هر چه جمعیت بیشتر باشد، افراد کمتر نسبت به اعمال خود احساس مسئولیت می‌کنند.

اما ماهیت رفتاری هر شخصی با شخص دیگر متفاوت است.

شواهد تازه نشان می‌دهند گه افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) ممکن است کمتر تحت تأثیر هنجار‌های اجتماعی قرار بگیرند.

تحقیق لورن هارتمن، از دانشگاه یورک، نشان داده که افراد اوتیسمی بدون در نظر گرفتن تعداد افراد حاضر، بسیار بیشتر مداخله می‌کنند.

اوتیسم، یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) ، یک اختلال عصبی رشدی پیچیده است که بر تعامل اجتماعی، ارتباطات، رفتار و پردازش حسی تأثیر می گذارد. این بیماری طیف وسیعی از علائم و سطوح شدت را در بر می گیرد و می تواند در هر فردی به طور متفاوتی ظاهر شود. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است چالش‌ها و نقاط قوت مختلفی داشته باشند.

ویژگی های کلیدی اوتیسم عبارتند از:

چالش‌های اجتماعی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در تعاملات اجتماعی، مانند برقراری و حفظ تماس چشمی، درک و پاسخ به نشانه‌های اجتماعی و ایجاد روابط با مشکل مواجه شوند.

مشکلات ارتباطی: بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم در ارتباط کلامی و غیرکلامی چالش هایی دارند. برخی از افراد ممکن است گفتار محدود یا تاخیری داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است از زبان به روشی غیرعادی استفاده کنند. ارتباط غیرکلامی مانند زبان بدن و حالات چهره نیز می تواند چالش برانگیز باشد.

رفتارهای تکراری: افراد مبتلا به اوتیسم اغلب رفتارها یا علایق تکراری یا کلیشه ای دارند. اینها می تواند شامل تکان دادن دست، تکان دادن و تثبیت قوی روی موضوعات یا اشیاء خاص باشد.

حساسیت های حسی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نسبت به محرک‌های حسی مانند نورها، صداها، بافت ها یا مزه ها بیش از حد حساس یا کم حساسیت باشند. این می تواند منجر به واکنش بیش از حد یا کم واکنش نسبت به ورودی حسی شود.

نقاط قوت و استعداد: بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم دارای نقاط قوت منحصر به فردی هستند، مانند توجه زیاد به جزئیات، حافظه استثنایی، یا مهارت در زمینه های خاص مانند ریاضیات یا موسیقی.

هارتمن و همکارانش می‌خواستند بدانند که افراد مبتلا به ASD کم و بیش وقتی معرض پدیده‌های اجتماعی مانند اثر تماشاگر قرار می‌گیرند چه می‌کنند.

در مجموع 67 شرکت‌کننده که از طریق رسانه‌های اجتماعی انتهاب شدن و به صورت آنلاین یک نظرسنجی برایشان فرستاده شد و همچنین پاسخ‌هایی به تعدادی سناریو‌های کوتاه که رویداد‌های فرضی در یک محل کار را توصیف می‌کردند که  شامل نوعی اختلال در عملکرد سازمانی یا مسائل اخلاقی بود،

در میان افرادی که مورد بررسی قرار گرفتند، 33 فرد مبتلا به ASD بودند که با استفاده از آزمون کوتاه طیف اوتیسم (AQ) برای بزرگسالان تأیید شده بود.

نتیجه نهایی این بود که کارکنان مبتلا به ASD کمتر احساس فشار اجتماعی برای سکوت می‌کنند و بیشتر مداخله می‌کنند یا گزارش می‌دهند.

البته در مورد هارتمن، این تحقیق چیزی فراتر از یک علاقه علمی است. پسر او، براکستون، نه تنها خودش مبتلا به ASD است، بلکه یک محقق و مدافع عمومی حقوق اقراد اوتیسمی است تا با ایجاد شناخت بهتر از آنها به بهبود شرایط عمومی و کاریابی آنها کمک شود.

این تحقیق در نشریه Autism Research منتشر شده.