حتی بیش از یک سال پس از آزمایش، موش‌ها نشانه‌هایی از اختلال نعوظ را نشان دادند و به نظر می‌رسد مقصر بیشتر تشعشعات کیهانی کهکشانی فضا است.
تیمی به سرپرستی فیزیولوژیستی به نام مانولا آندراد از دانشگاه ایالتی فلوریدا در این مورد می‌گوید: «در حالی که اختلال نعوظ بیش از نیمی از مردان بالای ۴۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد و عامل مهمی برای از میان رفتن رضایت از زندگی زناشویی است، پیامد‌های سفر فضایی بر عملکرد نعوظ هنوز مبهم است».
این یافته‌ها نشان می‌دهد که پرواز فضایی شبیه‌سازی‌شده باعث اختلال طولانی‌مدت در عملکرد نعوظ عصبی عروقی می‌شود، که خطر جدیدی برای سلامتی در معرض کاوش‌های اعماق فضا مطرح می‌کند.
بشر در طی صد‌ها میلیون سال، تنها با گرانش زمین آشنا بوده و در برابر تشعشعات کیهانی است با جو زیبا و شگفت‌انگیز ما ایجاد می‌کند. محافظت می‌شده است.
اگرچه اکنون دهه‌هاست که به فضا می‌رویم، اما در مقایسه با مدت زمانی که در گهواره زمین بوده‌ایم، این زمان بسیار ناچیز است.
در فضا، در ریزگرانش و محیط پر از پرتو، فیزیولوژی انسان را وادار به اشتباه می‌کند. اثراتی مانند کاهش تراکم استخوان و عضله، توزیع مجدد مایعات، افزایش خطر سرطان و نفخ بیش از حد همگی تا به حال مستند شده‌اند و مورد مورد مطالعه قرار گرفته‌اند.
دانشمندان حتی در حال بررسی چگونگی بارداری و تولد در یک محیط فضایی بوده‌اند. اما سلامت جنسی حوزه‌ای است که به گفته تیم تحقیقاتی مورد غفلت قرار گرفته است.
محققان نوشته‌اند: “بر اساس دانش ما، این مطالعه اولین تحقیق در مورد اثرات پرواز فضایی واقعی یا شبیه‌سازی شده بر بافت‌های مرتبط با عملکرد نعوظ است.”
بررسی آنها بر روی ۸۶ موش صحرایی نر بالغ انجام شد که به شش گروه تصادفی تقسیم شدند. هر یک از این گروه‌ها تحت شرایط فضایی شبیه‌سازی شده یا شرایط کنترل قرار گرفتند.
محیط گرانش میکرو در آنها تقلید شد و آزمایشگاه تابش فضایی ناسا برای درمان موش‌ها با دوز‌های مختلف تشعشعات کیهانی شبیه‌سازی شد.
سپس، تیم تحقیقاتی تأثیرات را بر روی سیاهرگ‌ها و شریان‌هایی که خون آلت تناسلی را تأمین می‌کنند، زیر نظر گرفتند. آنها دریافتند که هم ریزگرانش شبیه‌سازی شده و هم تشعشعات کیهانی شبیه‌سازی شده بر تعوط تاثیر می‌گذارند پ حتی تا ۱۳ ماه بعد مشکل‌آفرین می‌شوند.
«مضرترین تغییرات در واکنش‌پذیری عروق عمدتاً توسط پرتو‌های کیهانی کهکشانی ایجاد شد که پس از گذشت مدت‌ها پس از پرواز فضایی شبیه‌سازی شده ادامه داشت.»
در مجموع، این نتایج نشان می‌دهد که عملکرد عصبی-عروقی بافت‌های نعوظ ممکن است بر سلامت جنسی فضانوردان پس از بازگشت به زمین از کاوش طولانی مدت در اعماق فضا، همچنان اثر بگذارد، اما این اثرات می‌توانند برگشت‌پذیر باشند.
فیزیولوژیست و اورولوژیست -جاستین لا فاور- از دانشگاه ایالتی فلوریدا توضیح می‌دهد: “اثرات منفی تشعشعات کیهانی کهکشانی طولانی بود، بهبود عملکرد ناشی از هدف قرار دادن مسیر‌های اکسیداسیون و نیتریک اکسید در بافت‌ها نشان می‌دهد که اختلال نعوظ ممکن است قابل درمان باشد.”
این تحقیق در مجله FASEB منتشر شده است.