خز یک ویژگی تعیین کننده پستاندار بودن است. اما از نظر زیبایی کم‌مویی برای چندین پستاندار عجیب و غریب از جمله دلفین‌ها، موش‌های صحرایی ، فیل‌ها و البته انسان‌ها به نظر بهتر است!
با این حال همه اجداد ما دارای خز فراوان بودند. بر اساس یک مطالعه جدید بر روی پستانداران نسبتاً بدون مو، ما هنوز هم ژن‌های لازم برای پرمویی یا هیرسوت شدن را داریم. البته به نظر می‌رسد که این ژن‌ها خاموش شده‌اند.
آماندا کوالچیک، ژنتیک شناس دانشگاه پیتسبورگ و تیمش در جستجوی نزدیک به ۲۰۰۰۰ ژن کدکننده و ۳۵۰۰۰۰ ژن تنظیم کننده، برای مقایسه با ۶۲ گونه پستاندار مختلف، مکانیزمی را در پشت این تغییرات شگفت انگیز پیدا کردند.
ظهور مجدد یک صفت در دودمان‌های نامرتبط به عنوان تکامل همگرا شناخته می‌شود. در مورد بی مویی، حداقل نه مرحله مختلف به طور مستقل در شاخه‌های مختلف درخت خانوادگی پستانداران تکامل یافته است.
به عبارتی مکانیسم انتخاب طبیعی به تدریج کار خودش را کرده. در مورد فیل ها، بی‌مویی راهی برای از دست دادن سریعتر گرما است. در پستانداران دریایی، بی‌مویی، یعنی صاف و صیقلی شدن و به معنای مقاومت کمتر در حرکت در آب است و در انسان‌ها عاری شدن از خز احتمالاً به درد تنظیم حرارت و کاهش انگل‌ها می‌خورده.
از آنجایی که حیوانات تحت فشار تکاملی برای ریزش مو هستند، ژن های کد کننده مو از اهمیت کمتری برخوردار می شوند.
برخی از تغییرات ژنتیکی ممکن است مسئول ریزش مو باشند. برخی دیگر می‌توانند آسیب های جانبی پس از توقف رشد مو باشند.
با اینکه ما هنوز بسیاری از ژن‌های کدکننده خز اجدادی خود را حفظ کرده‌ایم، تجمع این جهش‌ها تنها باعث خاموش و نه از بین رفتن آنها شده است.
این تیم همچنین صدها ژن تنظیم‌کننده جدید مرتبط با مو و برخی ژن‌های بالقوه جدید کدکننده مو را شناسایی کردند. اینها ممکن است برای افرادی که سعی در بازیابی موهای از دست رفته به دلیل اختلالات پوستی یا شیمی درمانی دارند، مهم باشد.
کوالچیک می‌گوید: «تعدادی از ژن‌ها وجود دارد که ما اطلاعات زیادی در مورد آنها نداریم. ما فکر می کنیم که آنها می‌توانند در رشد و نگهداری مو نقش داشته باشند.
این تحقیق در eLife منتشر شده.