چگونه یک ماسک سنتی نمایش ژاپنی از یک بلوک چوب سرو ساخته می‌شود –

«نو» Noh اولین هنر نمایشی در ژاپن است و هنوز هم اجرا می‌شود. این شیوه نمایش که در قرن چهاردهم توسعه یافت، اغلب بر داستان‌هایی تمرکز می‌کند که در آن یک موجود ماوراء طبیعی به انسان تبدیل شده و از دیدگاه قهرمان روایت می‌شود. وجه اصلی لباس‌ها، ماسک‌های Noh بسیار شیکیل که شخصیت‌هایی مانند خدایان، ارواح و دیگر چهره‌ها را نشان می‌دهند و به طرز ماهرانه‌ای بر بیان و احساسات تأکید می‌کنند. بازیگران آن را بر روی صورت می‌گذارند، در حالی که در زیر نور می‌چرخند. یک مستند کوتاه توسط Process X به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه هنر حکاکی وسایل با دست توسط صنعتگرانی مانند میتسو ناکامورا زنده نگه داشته می‌شود.

ناکامورا با یک بلوک سرو ژاپنی شروع می‌کند، صورت گرد، چشم‌ها، بینی و دندان‌ها را اسکنه می کند. سپس ماسک را با لاکی که به طور سنتی از صدف های دریایی خرد شده مخلوط با چسب به دست می آید، پوشش می‌دهد.

بعد هر سوی این ماسک را سوراخ می‌کند تا جایی برای بستن رشته‌ها مهیا شود این هنرمند رنگدانه‌ها را با دست مخلوط می‌کند تا متناسب با ویژگی‌های شخصیتی کاراکتر به آنها رنگ بدهد، از جمله رنگ‌آمیز‌ها، سیاه‌کردن دندان‌ها در عملی به نام اواگورو، مدی که در دوره هیان در ژاپن رایج بود.

دربرخی از خانواده‌ها و مؤسسات، Noh میراثی جاودانه و مهم است و بسیاری از ماسک‌های مهم و ارزشمند تاریخی، مانند ماسک‌هایی که توسط مدرسه Konparu قرن پانزدهم ساخته شده است، در مجموعه‌ها نگهداری می‌شوند.

ناکامورا در بیانیه‌ای می‌گوید: «اصطلاح «چهره مانند ماسک نو» اغلب به عنوان استعاره‌ای برای بی‌بیانی به کار می‌رود، اما ویژگی اصلی دنیای نو این است که احساسات و افکار درونی انسان را به جای داستان‌گویی بیان می‌کند. “هرچه ماسک بهتر باشد، بیان منظور با یک تفاوت جزئی در زاویه بیشتر تغییر می‌کند.”

ویدئو را در یوتیوب ببینید.

نو یا نوه یک هنر تئاتر سنتی ژاپنی است که بیش از ۶۰۰ سال است که انجام می‌شود. این هنر با اجرای سبک، زبان شاعرانه و استفاده از ماسک و لباس مشخص می‌شود. Noh عناصر رقص، نمایش، موسیقی و شعر را برای انتقال داستان‌هایی از فولکلور، تاریخ و ادبیات ژاپنی ترکیب می کند.

نمایشنامه‌های نو معمولاً شامل گروه کوچکی از اجراکنندگان است که از حرکات آهسته  برای به تصویر کشیدن شخصیت‌های خود استفاده می‌کنند. بازیگر اصلی که با نام شیت شناخته می شود، ماسکی بر چهره دارد و نشان دهنده یک موجود ماوراء طبیعی یا شخصیتی از گذشته است. سایر اجراکنندگان، که به عنوان واکی و کیوگن شناخته می شوند، از شیت حمایت می کنند.

لباس‌هایی که در Noh پوشیده می‌شوند، ظریف و استادانه هستند و اغلب منعکس‌کننده موقعیت اجتماعی و شخصیت شخصیت‌ها هستند.

موسیقی نقش مهمی در اجراهای نو دارد. گروه موسیقی که به هایاشی معروف است از طبل، فلوت و سایر سازهای سنتی تشکیل شده است. موسیقی حال و هوا را تنظیم می کند، درام را تقویت می کند و سرنخ هایی را برای اجراکنندگان فراهم می کند. سبک آوازی در نوه آهنگین است و غالباً با مرثیه سرایی و خواندن اشعار همراه است.

اجراهای Noh به خاطر فضای متفکرانه و مراقبه خود شناخته می شوند. آنها اغلب مضامین زیبایی، معنویت و گذرا بودن زندگی را بررسی می کنند. تئاترهای Noh برای ایجاد یک فضای صمیمی طراحی شده اند و با صحنه ای ساده و حداقل وسایل، به مخاطب اجازه می دهد تا روی اجراکنندگان و حرکات آنها تمرکز کند.

امروزه، Noh همچنان در ژاپن اجرا می شود، هم در تئاترهای اختصاصی Noh و هم به عنوان بخشی از تولیدات تئاتری بزرگتر. این هنر یک میراث فرهنگی مهم محسوب می‌شود.