تنها بودن و احساس تنهایی، دو چیز بسیار متفاوت است – اما تجربه شما از این موضوع احتمالاً با افزایش سن تغییر می‌کند

از هر چه می‌رود سخن دوست خوشتر است
پیغام آشنا نفس روح‌پرور است
 
هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ای؟
من در میان جمع و دلم جای دیگر است
 
شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر
چون هست اگر چراغ نباشد منور است

در عصر رسانه‌های اجتماعی مدرن و ارتباطات تنگاتنگ، ما انسان‌ها بیش از هر زمان دیگری به هم متصل هستیم. اما با این حال، تنهایی یک تجربه رایج – و اغلب زیان‌آور– است.

اما چه زمانی «تنها بودن» به احساس تنهایی تبدیل می‌شود؟

طبق یک مطالعه جدید، تنهایی و احساس تنهایی بسیار کمتر از آن چیزی است که شما ممکن است تصور کنید با هم مرتبط هستند!

دیوید اسبارا، محقق ارشد از دانشگاه آریزونا، در بیانیه‌ای گفت: »ما بیشتر و بیشتر در مورد اهمیت ارتباطات اجتماعی برای سلامت انسان می‌آموزیم، و به نظر می‌رسد که تنهایی و انزوا مفاهیمی مرتبط اما متمایز هستند.»

اولین کاری که «ماتیاس مل» Matthias Mehl یکی از نویسندگان کتابی در این مورد انجام داد، این بود که معیاری معتبر از مدت زمانی بود که مردم به تنهایی می‌گذرانند ایجاد کند.

این تیم از روشی استفاده کردند که مل قبلا توسعه داده بود، به نام Electronically Activated Recorder یا EAR. این برنامه از طریق یک برنامه تلفن هوشمند کار می‌کند و هر 12 دقیقه یک بار صدای ضبط شده 30 ثانیه‌ای را از شرکت‌کنندگان دریافت می‌کند.

به این ترتیب محققان متوجه می‌شدند که شخص با تلفن صحبت می‌کند، آیا در حال رانندگی است، در حال تماشای تلویزیون است یا با یک دوست نزدیک یا غریبه در حال تعامل است.

بیش از 400 نفر در طیف سنی گسترده‌ای از 24 تا 90 سال، در این تحقیق شرکت کردند و EAR بین دو تا شش روز برای هر فرد فعال بود. همچنین داده‌ها از چندین مطالعه قبلی که EAR را درگیر کرده بودند، جمع‌آوری شد تا به نویسندگان اجازه دهد نمونه بزرگ‌تری داشته باشند.

هنگامی که داده‌ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند، یک روند واضح مرتبط با سن در ذهن محققان شروع به شکل‌گیری کرد. مل توضیح داد که برای جوانتر‌ها، تنهایی و احساس تنهایی پدیده‌هایی کاملاً مجزا محسوب می‌شوند. با این حال، در مسن‌ترها، ارتباط بسیار واضح‌تری بین این دو وجود دارد.

اسبارا گفت: «در بزرگسالان 68 سال و بالاتر، متوجه شدیم که تنهایی به شدت با انزوای اجتماعی مرتبط است. در این گروه حدود 25 درصد بین تنهایی و تنهایی احساس کردن همپوشانی وجود داشت. این در تضاد کامل با نتیجه کل گروه شرکت‌کنندگان است که فقط 3 درصد همپوشانی بین این دو بود.»

(این یعنی چه؟ یعنی جوان‌ها مثلا ترومای کمتری دیده‌اند و انعطاف بیشتری دارند و تنها بودن رو به منزلی انفکاک در نظر نمی‌گیرند. اما مسن‌ترها روحشان حساس‌تر می‌شود و اگر آنها را تنها بگذاریم بیشتر احتمال دارد که احساس تنهایی کنند.)

به طور متوسط مردم 66 درصد از زمان خود را در تنهایی می‌گذرانند، محققان دریافتند کسانی که این میزان تنهایی به بالای 75 درصد رسیده، بیشترین احتمال را دارند که احساس تنهایی کنند.

با این حال، افرادی هم بودند که در عمل کمتر از دیگر تنها بودند، اما احساس تنهایی می‌کردند. این می‌تواند به خاطر این باشد که حساس قوی‌تری دارند و تعاملات قوی‌تری مد نظرشان هست.

«مل» در آینده، می‌خواهد “SocialBit” را توسعه بدهد که یک ردیاب فعالیت‌های اجتماعی است. این برنامه روی یک ساعت هوشمند اجرا می‌شود و تعداد مکالمه‌های کاربر در روز را اندازه‌گیری می‌کند و زمانی که برای مدت طولانی تنها بوده‌اند، هشداری ملایم می‌دهد. اولین گروه بیمارانی که مل امیدوار است از آن بهره‌مند شود، بیمارانی هستند که پس از سکته مغزی بهبود می‌یابند، زیرا انزوای اجتماعی مشکل بزرگی در این گروه است.

بسیاری از افراد تنهایی و انزوا را “کشنده” توصیف کرده‌اند و هر چه دانشمندان بیشتر در مورد این موضوع بیاموزند، بهتر می‌توانند با آن مقابله کنند.

اما در کل محققان از اینکه تنهایی و احساس تنهایی کردن، دو چیز متفاوت هستند، شگفت زده شده‌اند.

این تحقیق در مجله Research in Personality منتشر شده.