چرا بعضی از دونده‌های ماراتون بی اختیار در مسیر مدفوع می‌کنند؟! –

وقتی صحبت از  اوج ظرفیت ورزشی بدن انسان می‌شود، تعداد کمی از فعالیت‌ها می‌توانند با ماراتن برابری کنند. دوندگان برای غلبه بر چالش‌های جسمی و ذهنی چنین مسافتی، یعنی ۲۶.۲ مایل باید مراحل آماده‌‌سازی زیاد را بگذرانند. حرکات و زمان‌‌بندی و ورزیدگی این دونده‌ها مثال‌زدنی است.

اما همه چیز خوب نیست. تهدیدهایی مانند گرمازدگی و از دست دادن آب بدن یا دهیداسیون آنها را تهدید می‌کند. اما چیز عجیب دیگر این است که برخی از آنها در مسیر بی‌اختیار مدفوع می‌کنند! یعنی نیاز ناگهانی و انفجاری برای خالی کردن روده‌ها در گرماگرم یک مسابقه پیش می‌آید.

تاریخچه ماراتن پر از این پاورقی‌های مدفوعی است. در طول مسابقات قهرمانی مرد آهنین جهان در سال ۱۹۸۲ در هاوایی، جولی ماس خود را در مقابل ۲۰ میلیون بیننده‌ای شبکه ABC تنظیم شده بودند، آلوده کرد.

در میانه ماراتن لندن در سال ۲۰۰۵، پائولا رادکلیف شرکت‌کننده (و برنده نهایی) مجبور شد مکرراً مکث کند و اجازه دهد محتویات روده‌اش در دید کامل جمعیت و دوربین‌های تلویزیونی تخلیه شود. دونده‌های بی‌شماری این تجربه را داشته‌اند.

این مشکل به اندازه‌ای فراگیر است که در سال ۲۰۱۷، دو نفر از تماشاگران در ماراتن شهر نیویورک تابلو‌های دست ساز را بالای سر برده بودند که به شوخی نوشته شده بود: یک دفعه مدفوع نکنید!

ورزشکاران سایر ورزش‌ها ممکن است چنین چیزی را گزارش کرده باشند، اما این روند نتیجه مسمومیت غذایی یا بیماری بوده، اما در ماراتن، معمولاً فعالیت بدنی مداوم مقصر است.

مایکل دابسون، جراح روده بزرگ و رکتوم (راست روده) در کارولینای شمالی، در این مورد می‌گوید که  در طول دوره‌های استرس فیزیکی، بدن خون را از کنترل اندام‌هایی که لزوماً در آن لحظه حیاتی نیستند دور می‌کند.

در ورزشکاران استقامتی، خون از روده‌ها و به سمت عضلات منحرف می‌شود تا نیازها را برآورده کند. کاهش جریان خون در سیستم روده می‌تواند باعث اختلالات زیادی در عملکرد طبیعی شود. یکی از آنها تحریک حرکتی روده و تخلیه آن است.

به دیگر سخنِ وقتی ماهیچه‌های پای یک دونده اضافه کار می‌کنند، خون کمتری به روده او می‌رسد. این باعث یک پاسخ التهابی در پوشش روده می‌شود که می‌تواند منجر به نوعی کولیت ایسکمیک یا التهاب گذرا شود.

حتی بدون یک وعده غذایی بزرگ، خود روده  لیتر‌ها مایع در روز در سیستم روده ترشح می‌کند. وقتی عوامل استرس‌زا هم وارد می‌شوند، حرکات روده می‌تواند آنها را تحلیه کند.

از دست دادن کنترل عضلات اسفنکتر داخلی و خارجی در انتهای کانال مقعد، مرحله انتهایی این روند است. اول عضله غیرارادی شل می‌شود. عضله ارادی بیرونی آخرین خط دفاعی است، اما دونده‌ها نمی‌توانند به خوبی از آن استفاده کنند.

کسی که در میانه یک فعالیت بدنی شدید است، واقعاً سخت است که به طور داوطلبانه عضله را بسته نگه دارد.

در مورد این رویداد تصادفی کار زیادی نمی‌شود کرد مگر محدود کردن غذای جامد قبل از مسابقه.

با توجه به اینکه تا ۶۰ درصد از دونده‌های ماراتون در برخی مواقع با مشکلات گوارشی مواجه می‌شوند، آیا  پوشک بزرگسال منطقی است؟!

در مورد دونده‌های ماراتون واقعا نمی‌شود چیزی سنگین و خیسی را تحمیل کرد.