کامل‌ترین و حفظ شده‌‌ترین اسکلت نئاندرتال در ۲۵ سال گذشته در غاری کشف شد و صورتش بازسازی شد – 1pezeshk

کامل‌ترین و حفظ شده‌ترین اسکلت نئاندرتال کشف شده از آغاز هزاره جدید میلادی تا کنون در غار‌ شنیدار کردستان عراق پیدا شده و از آن برای بازسازی چهره صاحبش – یک زن از نسل انسان منقرض شده نئاندرتال که حدود ۷۵۰۰۰ سال پیش می‌زیسته است – استفاده شده است. این اسکلت که در غار  بحث‌برانگیز‌ شنیدار Shanidar یافت شد – جایی که نئاندرتال‌ها مردگان خود را، احتمالاً روی تخت‌هایی پوشیده از گل دفن می‌کردند.

در غار‌ شنیدار که اولین بار در دهه ۱۹۵۰ در کردستان عراق کشف شد، برخی از برجسته‌ترین یافته‌های نئاندرتال پیدا شده، از جمله بقایای حداقل ۱۰ نئاندرتال دیگر.

شیوه‌های تدفین پیدا شده در غار بسیار جالب توجه است، که به طور گسترده به درک ما از شناخت نئاندرتال کمک کرده و درک عمومی از این گونه باستانی را از تصور انسان‌های بدوی یا وحشی به انسان‌های صاحب قدرت اندیشه، تغییر داده است.

حداقل پنج نفر به نظر می‌رسد که در یک خوشه در پشت یک صخره عظیم دفن شده‌اند، که نشان می‌دهد این نقطه اهمیت ویژه‌ای داشته و بنابراین توسط چندین نسل متوالی به عنوان محل دفن انتخاب شده است. در دهه ۱۹۶۰، توده‌هایی از گرده در اطراف یکی از این اسکلت‌ها کشف شد، که این‌ایده را به وجود آورد که نئاندرتال‌ها ممکن است برای مرده با دسته‌های گل، ادای احترام کرده باشند.

دکتر اما پومروی از دانشگاه کمبریج در بیانیه‌ای نوشته: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها برای دفن مردگان خود به یک نقطه خاص بازمی‌گردند. این فاصله زمانی از چندین دهه یا حتی هزاران سال بوده است. آیا این فقط یک تصادف است یا عمدی است و اگر چنین است چه چیزی آنها را تشویق به دفن در یک مکان خاص کرده؟»

این نئاندرتال مونث جمجمه‌اش زیر یک سنگ خرد شده بود. تجزیه و تحلیل دندان‌های باقی‌مانده نشان داد که او در اواسط ۴۰ سالگی فوت کرده است و بنابراین ممکن است به دلیل سن بالا مورد احترام و احترام بوده است.

پس از حفاری جسد، محققان به سختی جمجمه صاف شده را برداشتند، اسکن کردند و دوباره سرهم کردند تا مدلی از چهره زن باستانی ایجاد کنند. به گفته پومروی، این کار بسیار ظریف نیاز به مراقبت بسیار زیادی داشت، زیرا استخوان از نظر قوام شبیه بیسکویتی بود که در چای غوطه ور شده بود، نرمی آن بدون آسیب رساندن به آن، کار را دشوار کرده بود.

او می‌گوید: «جمجمه نئاندرتال‌ها و انسان‌ها بسیار متفاوت به نظر می‌رسند. جمجمه‌های نئاندرتال دارای برجستگی‌های ابرو‌های بزرگ و بدون چانه هستند، وسط صورتشان برجسته‌تر است و بینی بزرگ‌تری دارند. اما چهره بازسازی شده نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها در زندگی چندان آشکار نبوده است.»

از آمیختگی بین گونه‌ ما و نئاندرتال‌ها هم که آگاه هستیم و می‌دانیم که تقریباً همه انسان‌های امروزی هنوز دارای مقداری DNA نئاندرتال هستند. در واقع، تحقیقات اخیر به آشکار کردن شباهت‌های بسیاری بین انسان‌های خردمند و نئاندرتال‌ها کمک کرده است و نشان داده که چگونه نئاندرتال‌ها در آتش افروختن، پختن غذا و خلق هنر تسلط دارد.

قبلا تصور می‌شد که گرده‌های گل همراه مردگان به علت ورود زنبورهای لانه‌ساز بوده. اما حالا می‌دانیم که نئاندرتال‌ها موجوداتی همدل و تکامل یافته از نظر عاطفی بودند، از یک فرد معلول مراقبت می‌کردند و نشانه‌هایی از دریافت مراقبت مداوم در طول زندگی افراد معلول نئاندرتال پیدا شده و زمانی که کسی درمی‌گذشته با احترام و همراه دسته‌های گل دفن می‌شه.

این اکتشافات نشان می‌دهد که نئاندرتال‌های‌ شنیدار ممکن است در مورد مرگ و «زندگی پس از مرگ»، شبیه نزدیک‌ترین عموزاده‌های تکاملی‌شان – یعنی خود ما – فکر می‌کرده‌اند.